PrzeciezwiemZeWeszlo 5o4e6v

Cień żetonu
Lata mijały, a legenda Bartka Mąki rozkwitała. Jednak nikt nie spodziewał się, że w cieniu tej świętości kryje się mroczny sekret. W jednym z pobliskich miasteczek żył młody mężczyzna o nazwisku Adam, który z niewyjaśnionych przyczyn znał zaskakująco wiele szczegółów z życia Bartka. Miał ten sam przenikliwy wzrok, podobny sposób mówienia, a nawet odziedziczył dziwaczne zamiłowanie do żetonów.
Plotki zaczęły krążyć, gdy Adam w knajpie wyznał po kilku głębszych, że „jego stary to był ten od kapelusza”. Ludzie początkowo wzięli to za pijackie brednie, ale dowody, które zaczął przedstawiać – stare zdjęcie Bartka, list pisany jego charakterystycznym, koślawym pismem – przekonały większość. Adam, jak się okazało, był nieślubnym synem Bartka.
Zamiast jednak naśladować ojca i nieść dobro, Adam wpadł w zupełnie inną stronę. Zamiast zbierać żetony jako talizmany, traktował je jako środek do osiągania celów. Miał niesamowity talent do hazardu i manipulacji ludźmi. Grał bezlitośnie, wygrywając fortuny na automatach, stołach pokerowych i wszędzie, gdzie tylko w grę wchodziło ryzyko.
Szybko zyskał przydomek „Czarny Żeton”. Był bezwzględny. Ludzie zaczęli bać się jego obecności, bo wiedzieli, że potrafił zmanipulować każdego, by oddał mu ostatni grosz. „Oddaj mi to, co Bartek ci dał – inaczej twoje życie będzie jak puste pudełko po czekoladkach” – szeptał do swoich ofiar.
Zarabiając fortuny, Adam wydawał pieniądze na luksusy, które zdawały się kontrastować z ascetycznym życiem jego ojca. Na platformach takich jak GameDesire potrafił przepuszczać miliony, wyzywając innych graczy od biedaków i żałosnych przegrywów. „Masz żeton wart grosz, a ja mam taki, który mógłby ci kupić życie” – pisał na forach, wywołując skandale.
Jego sława rosła, ale tak samo rosła jego chciwość. Nikt już nie pamiętał Bartka jako dobrego ducha, bo Adam swoją pazernością rzucił cień na całą legendę. Nawet kapliczka stała się miejscem konfliktu – Adam pojawiał się tam, by zabierać ofiarowane żetony, nazywając je „spadkiem po ojcu”.
Jednak w ciemnych zaułkach miasteczka zaczęły pojawiać się plotki, że nad Czarnym Żetonem ciąży klątwa. Mówiono, że Bartek, choć uśmiecha się do swoich wyznawców, patrzy z gniewem na syna, który zatracił się w chciwości. Jednej zimowej nocy, gdy Adam liczył swoje żetony, usłyszał dziwny śmiech za plecami. Był to śmiech, który znał tylko z opowieści.
„Każdy żeton ma swoją historię, synu. Twoja dopiero się zaczyna...”

Po śmierci Bartka Mąki jego legenda nie zgasła, lecz nabrała nowego blasku. Ludzie, którzy wcześniej traktowali go jak dziwaka, zaczęli wspominać jego niecodzienne zwyczaje i dziwną obsesję na punkcie żetonów. Z czasem historie o Bartku zaczęły przybierać charakter niemal mistyczny.
Mówiono, że Bartek miał dar: każdy żeton, który trafił w jego ręce, przynosił szczęście. Opowiadano, że pewien młodzieniec, który oddał mu żeton z automatu do gier, wkrótce wygrał główną nagrodę na loterii. Albo że starsza kobieta, która podarowała mu żeton z pralni, niespodziewanie odzyskała zdrowie. Takich opowieści było coraz więcej, aż w końcu mieszkańcy zaczęli wierzyć, że Bartek nie był zwykłym żebrakiem, lecz kimś wybranym przez los.
Kilka lat po jego śmierci w miejscu, gdzie znaleziono jego kapelusz — podobno wypełniony żetonami — postawiono małą kapliczkę. Na jej środku umieszczono rzeźbę Bartka, z jego charakterystycznym, dziurawym kapeluszem w rękach. Ludzie zaczęli przynosić tam żetony jako ofiary. Modlili się o szczęście, powodzenie w grach, a nawet o spełnienie marzeń.
Kult Bartka rozprzestrzenił się poza granice miasteczka. Organizowano pielgrzymki do jego kapliczki, a 21 stycznia, dzień jego śmierci, ogłoszono "Dniem Żetonu". W tym dniu ludzie składali ofiary w formie żetonów i opowiadali historie o szczęściu, jakie przyniosły im ich własne talizmany.Legenda mówiła, że Bartek spogląda na swoich wyznawców z innego świata i uśmiecha się, gdy ktoś ofiarowuje mu swój pierwszy żeton. A w ciemne, zimowe noce, gdy wiatr hulał po ulicach, niektórzy twierdzili, że słyszeli jego cichy śmiech, jakby chciał powiedzieć:
„Każdy żeton ma swoją historię. A moja trwa wiecznie.”

Dawno temu, w cieniu wielkich murów średniowiecznego miasta, żył żebrak zwany Bartkiem Maką. Był znany z dwóch rzeczy: starej, zniszczonej fujarki, na której grał smutne melodie, oraz wielkiego serca, które mimo ubóstwa, nigdy nie odmówiło pomocy innym.
Bartek stracił wszystko podczas wielkiego pożaru wioski, w której się urodził. Z czasem nauczył się żyć z dnia na dzień, polegając na hojności mieszkańców miasta. Jednak nie był zwykłym żebrakiem. Jego fujarka potrafiła wygrywać takie melodie, że przechodnie przystawali, zapominając o codziennych troskach. Mówiono, że jego muzyka ma moc uzdrawiania duszy.
Pewnego dnia, gdy miasto ogarnęła tajemnicza choroba, Bartek usiadł na rynku i zaczął grać. Dźwięki jego fujarki niosły się po ulicach, wypełniając powietrze nadzieją i spokojem. Ludzie zaczęli wierzyć, że jego muzyka przegania złe moce. Nawet najtwardsze serca wśród bogaczy zmiękły, a złoto zaczęło spływać do jego starej, skórzanej torby.
Jednak Bartek nie zatrzymał tych pieniędzy dla siebie. Za każde otrzymane monety kupował jedzenie i lekarstwa, które rozdawał potrzebującym. Dzięki jego poświęceniu miasto zaczęło powoli wracać do zdrowia.
Legenda o Bartku Mace, żebraku z fujarką, przetrwała wieki. Mieszkańcy miasta do dziś wierzą, że gdy usłyszą cichą melodię w wietrzny wieczór, to duch Bartka czuwa nad nimi, przypominając, że dobroć i poświęcenie potrafią przezwyciężyć każdą trudność.